Μου αρέσουν οι τρωτοί άνθρωποι. Οι άνθρωποι που θα μπορούσα να αναγνωρίσω από μακριά όσα ρούχα και αν φορούν μόνο και μόνο από μια καθαρή και ζεστή ματιά.
Γιατί θα ήταν Γυμνοί από τεχνητά χαμόγελα, ανούσιες συζητήσεις που τις κάνουν αυτοί που δεν αντέχουν ούτε μια στιγμή τον θόρυβο της σιωπής τους.
Γυμνοί από ψεύτικους εναγκαλισμούς που τους κάνουν κάποιοι για να νομίσεις ότι είναι δοτικοί ενώ η πραγματικότητα είναι πως δεν τους καίγεται καρφάκι για το πως νιώθεις.
Γυμνοί από δικαιολογίες που λένε όσοι ψάχνουν να καλύψουν τ´ ανεξήγητα, όλα εκείνα τα ψέμματα δηλαδή που σου αράδιασαν για να στηρίξουν την θεωρία της ύπαρξης τους που όμως είναι ανύπαρκτη.
Γυμνοί από συνήθειες που οι πολλοί έχουν μαθημένες απ ´ το σπίτι τους η από το σύστημα που μεγάλωσαν και που δεν μπόρεσαν ποτέ να παρεκκλίνουν από αυτές.
Αυτούς τους ανθρώπους θέλω. Θέλω μαζί μου ανθρώπους γυμνούς απ’ όλα τα βαρίδια, γυμνούς από μάσκες και σκιές που τους κρύβουν.
Ανθρώπους καθαρούς από τη σκόνη της δήθεν τελειότητας γυμνούς από ντροπή για τα ελαττώματα τους. Ανθρώπους έτοιμους να κάνουμε μαζί το ταξίδι για όσο και όπου μας πάει.
Ανθρώπους έτοιμους να ντύσουμε τους εαυτούς μας με τα ρούχα κάθε καινούργιου συναισθήματος που θα βιώνουμε μέσα σε αυτό το ταξίδι.
Ανθρώπους έτοιμους να υποδεχτούμε με σεβασμό και αποδοχή, ο ένας την ΓΥΜΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ του άλλου.
Photo by Priscilla Du Preez on Unsplash
