Ξαφνικά τα ήξερες όλα.
Κι ήσουν και πολύ σίγουρος/η γι αυτό.
Ταυτιζόσουν με ρητά φιλοσόφων που όμως δεν είχες κατακτήσει ακόμη με προσωπικό βίωμα, αλλά επειδή σε μάγευε το ταξίδι μέχρι την ουσιαστική αντίληψη της έννοιας.
Ακύρωνες αμέσως απόψεις που έλεγες πως δεν σου ταίριαζαν, και πολύ εύκολα γύρισες την πλάτη και στους ανθρώπους που τις υποστήριζαν.
Δεν άντεχες καθόλου να συναναστρέφεσαι όλους εκείνους που ήταν σε συναισθηματική δυσκολία, που ήταν θλιμμένοι ή θυμωμένοι. Πίστευες πως είναι μίζεροι, και τους έδωσες τον τίτλο “τοξικοί”, και τα συναισθήματα τους που τους βάραιναν σε βάραιναν εξίσου, οπότε πρόσθεσες στον τίτλο τους και την “αρνητική ενέργεια”.
Κάποια στιγμή όμως είδες πως δεν έφταιγαν οι άνθρωποι που είχες ονομάσει ως τοξικούς, αλλά η άγνοια τους προς το διαφορετικό, το φωτεινό και το δημιουργικό. Δεν γνώριζαν ακόμη πως να βγουν από το συναισθηματικό τους αδιέξοδο , αυτό έκανε τα πράγματα χειρότερα γι αυτούς και ως αποτέλεσμα μεγάλωνε για σένα η ανάγκη να απομακρυνθείς από εκείνους.
Έκλεινες τα μάτια και τα αυτιά της ψυχής σου για να μην έρθεις σε επαφή με όλα τα δύσκολα συναισθήματά και τη σκοτεινή σου πλευρά. Ακύρωνες στην ουσία, την προσωπική σου αρνητικότητα που είχε πλέον την ανάγκη να αντικατασταθεί από θετικότητα. Και ακύρωνες μαζί κι όλους αυτούς που θα σου θύμιζαν όλες τις παλιές σου συμπεριφορές. Που θα σου θύμιζαν τις δικές σου δυσκολίες, αυτές που στο πρόσφατο παρελθόν σε είχαν επιφορτίσει με φόβους θυμό και θλίψη.
Όχι. Δεν σου θύμιζαν τα διαδικαστικά καθημερινά προβλήματα γιατί αυτά τα είχες λύσει. Σου θύμιζαν την δυσκολία που αντιμετώπισες στο να καταφέρεις να βρεις λύση γι αυτά. Σου θύμιζαν εκείνες τις στιγμές που δεν γνώριζες πως να απεμπλακείς από το συναίσθημα που σε βάραινε, και φοβόσουν μην ξανακυλήσεις στο λάθος τρόπο διαχείρισης των αρνητικών σου συναισθημάτων.
Σου θύμιζαν την εκδοχή του εαυτού σου, αυτήν της αδυναμίας σου. Κι αυτό δεν είναι επιτρεπτό όταν νομίζεις πως έχεις αλλάξει. Έχτισες την πεποίθηση:
“Ο εξελιγμένος είναι δυνατός χαρούμενος κι ευτυχισμένος.”
Είχες αλλάξει άρα όφειλες να είσαι δυνατός/ή, έτσι όπως το είχες στο μυαλό σου και η τοξικότητα που ήταν καταχωρημένη στους αδύναμους δεν είχε θέση στη καινούρια σου ζωή.
Αυτό νόμιζες. Και όσο πίστευες ότι είχες ολοκληρώσει τη διαδικασία της αλλαγής σου, στην προσπάθεια σου να κάνεις και τους άλλους να “αλλάξουν” με το «έτσι θέλω» για να μην είσαι μόνος/η στο ταξίδι, αυτό ήταν που σε άλλαζε. Δεν είχε φωτίσει όμως ακόμη η ψυχή σου γιατί η ενοχή αυτού που φεύγει μπροστά στην αλλαγή, στη νέα του ζωή κι αφήνει ξοπίσω δικούς του ανθρώπους, μπορεί να γίνει μεγάλο βαρίδι στα πόδια για να του κόβει απ’ την ταχύτητα και βαρίδι στην ψυχή για να του κόβει απ’ την χαρά και τον ενθουσιασμό.
Βάζοντας σου τον τίτλο εξελιγμένος/η, χωρίς να το καταλαβαίνεις άλλαζες με άλλο τρόπο και όχι όπως πίστευες ότι είχες αλλάξει. Αντί να κάνεις βήματα προς την κατεύθυνση που είχες ορίσει ως αλλαγή, έμενες στατικός/η. Το να στέκεσαι όμως, σου δίνει το προνόμιο του παρατηρητή. Παρατηρούσες αυτό που ονόμαζες σταμάτημα σου και τη δυσκολία σου για δράση και σημείωνες μέσα σου τις σκέψεις και τα συναισθήματα που σε εμπόδιζαν να φτάσεις εκεί που ήθελες. Κατάφερες να ορίσεις ποια ήταν τα βαρίδια που σε συγκρατούσαν από το επόμενο σου βήμα.
Το να προσπαθείς να βγεις από κάτι αργό και στατικό είναι επίσης μια μορφή αλλαγής.
Είναι η αλλαγή του «πως να βρεις το τρόπο να αλλάξεις».
- Όταν βρεθεί ο τρόπος να δράσεις από την αρχή και διαφορετικά, τότε άλλαξες.
- Όταν πάψουν να σε ενοχλούν οι άλλοι επειδή ακολουθούν άλλο τρόπο από τον δικό σου και κοιτάζεις μόνο το μονοπάτι που χάραξες, τότε άλλαξες.
- Κι όταν το βλέμμα σου δεν καταφέρνει να διακρίνει εύκολα το τοξικό και την αρνητικότητα αλλά εστιάσει στο φως και στην δημιουργία τότε ναι!
Η πρώτη αλλαγή σου ήρθε.
Γιατί «αλλάζω» σημαίνει :
«εστιάζω σε μένα και στις ποιότητες μου, εστιάζω σε οποιοδήποτε νέο μοτίβο με κάνει δημιουργικό, φωτεινό, γεμάτο αγάπη και συμπόνια ακόμη και σε αυτό που δεν ενστερνίζομαι ή δεν κατανοώ».
